مدعیان شیعه گری یا همان منتحلین بالتشیع ؛ آنچنان ؛ با مولا و تشیع اصیل ؛ سر دشمنی وجنگ دارند که حتا ویژگی قسیم النار والجنه را نیز به گونه ای برای خود، تصاحب کرده اند و در این دنیا به تقسیم بهشتیان وجهنمیان ؛ مشغول وسرگرم شدند حال آن که ظهور این صفت ؛برای موصوفان حقیقیش؛ درنشئه آخرت است.
آنها ؛ همحزبیان خود را هرچند دچار معصیت های بزرگی باشند ؛ در بهشت برین جای میدهند وغیر خودرا به دوزخ پرتاب میکنند، از این رو ، نگاهشان ؛ به غیرِ همحزبیان ؛ از نوع نگاه ِنفرت آمیز ونگاه به دشمن ِجهنمی است وهمیشه با غیر؛ در حال مبارزه وجنگ هستند.
حال آنکه ؛ پیامبر رحمت ، محمد ، نگاهش به نازلترین مردم اینگونه نبود، نگاهش به مشرکینِ عالم به صداقتش وجاحدِ نبوتش؛ ازنوع نگاههای حسرت آمیز بود(کهف/6) ، و بر هدایت آنها حریصانه اقدام میکرد(توبه/128) وپس ازتحمل آزار های فراوان ، دعایش بلند میشد که پروردگارا ؛ قومم را هدایت کن ، انها نمیدانند ؛رب اهد قومی فانهم لا یعلمون.
این اسوه ی عظیم بود که امیر مومنان را چنان ساخت ؛ که به دو مصاحبش در جنگ صفین فرمود برای جاهلین به حقیقت وجاحدان حقانیتش ؛ چنین دعا کنید اللهم احقن دماء نا ودماء هم واصلح ذات بیننا و بینهم واهدهم من ضلالتهم حتی یعرف الحق من جهله و یرعوی عن الغی والعدوان من لهج به نهج البلاغه خطبه 206( بار پروردگارا خون ما و آنها را حفظ کن، بین ما و آنها را اصلاح نما وآنان را از گمراهى به راه راست هدایت فرما تا آنان که جاهلند؛ حق را بشناسند، و کسانى که ستیزگى و دشمنى با حق میکنند دست بردارند و باز گردند)
پیامبر مهربانی ها ؛ خلق را عیال الله و دست پرورده های خدا میدانست (الکافی ج 2ص164) و برآنان، مهربان ولطیف بود وسفارشش؛ احسان به تمامی مردمان بود (من لایحضره الفقیه ج4 ص387)
از آن رو؛ عبد او، مولی علی ؛ خطاب به مالک اشتر؛ امیر مصر؛ نوشت : أَشْعِرْ قَلْبَکَ الرَّحْمَةَ لِلرَّعِیَّةِ وَ الْمَحَبَّةَ لَهُمْ وَ اللُّطْفَ بِهِمْ .... فَإِنَّهُمْ صِنْفَانِ إِمَّا أَخٌ لَکَ فِی الدِّینِ وَ إِمَّا نَظِیرٌ لَکَ فِی الْخَلْقِ نهج البلاغه ص323 (دلت را به بخشودن مردم و دوست داشتن آنان موظف بدار! ... زیرا که مردمان دو گروهند: یا برادران دینى تواند، یا برابران نوعى تو)
(وبه عنوان مشت نمونه خروار ؛جانشینان معصومش؛ شبانه وبدون معرفی خود ؛ به بسیاری از جاهلان به حقیقت امامتشان کمک میکردند)
وبه علت لطافتش به خلق بود که برمتعصبینِ عالِم ؛ ومسدود کنندگان حق وحقیقت ؛ شدید بود. هر چند شدت برخوردش ، اورا ازمقام مدارا ورفق خارج نمیکرد.
به عنوان مثال؛ وقتی یهودیان لجوج ومتعصب مدینه ؛ به بارگاه قدسیش قدم نهادند ؛ وبا گفتن کلمه ای زشت و ناپسند، حرمتش را نگه نداشتند؛ او بارفق ومدارا ؛ جواب مناسب آنها را داد ولی درآن حین ، یکی از همسرانش که اسوه منتحلین بالتشیع است؛ با خشم فریاد زد عَلَیْکُمُ السَّامُ وَ الْغَضَبُ وَ اللَّعْنَةُ یَا مَعْشَرَ الْیَهُودِ یَا إِخْوَةَ الْقِرَدَةِ وَ الْخَنَازِیر که ناگهان رسول خوبیها اورا از ناسزا گویی نهی کرد وفرمود همانا مدارا ورفق ؛ زینت بخش رفتارها ست واگر مدارا از رفتارها برداشته شود، موجب زشتی میگردد . ان الرفق لم یوضع علی شیء قط الا زانه ولایرفع عنه قط الاشانه الکافی ج2ص648
همیشه بین خواص چشمگیر ومتعصبان عالم به حقیقت وعوام برخوداراز جهل مرکب؛ فرق میگذاشت وعتاب رحمت آمیزش بیشتر وبیشتر متوجه آن چشمگیران ِ دشمن انسانیت بود.
تا آنجا رحمتش فراگیر و شمولی بود که خدای رحیم او را رحمت برای عالمین خواند. و ما ارسناک الارحمه للعالمین (انبیاء/107)
از آنجاست که معصوم ، نه تنها شفاعت محمد را برای امتش دانست بلکه شفاعت او را برای تمام عالم خواند و فرمود از اولین تا اخرین نیازمند شفاعت محمد پیامبر خاتم هستند ( ومتذکر شد که شفاعت اهل بیت برای شیعیان است)تفسیرقمی ج2ص202
وچون قران با واخفض جناحک لمن اتبعک من المومنین وان عصوک فقل انی بری مماتعملون به او گوش زد کرد که در صورت نافرمانی وسرپیچی مومنین درگاهت ؛ تنها؛ از اعمال ورفتارآنان برائت بجوی ، نه از خود آنها ؛ او نیز از دوستان گنهکارش برائت نجست وتنها از اعمال انها ؛ خود را مبرا ودور دانست.
وهیچ گاه رحمت الهی را به عده ای مثلا پیروانش مختص نکرد؛ همانگونه که برای بهشتی شدن پیروان عاصیش نیز تضمینی نداد. لیس بامانیکم وامانی اهل الکتاب من یعمل سوءا یجز به ..نساء/ 123و...
هرچند ممکن است رحمت خدایش که امامت غضب از ان اوست و یکی از مظاهرش ؛ شفاعت محمد است شامل گناهکاران ودیگران شود.
تنها تضمینی که داد بهشتی بودن متقین وجهنمی بودن گروهی ازعاصیان بود؛ از ان رو پیروانش را لاابالی نکرد وهمیشه صفت ان الا نذیر را به همراه خود داشت.
وهیچ گاه با دیگران برخوردی سخت وقساوت امیز نداشت واگر چنین می بود هیچکس به دورش حلقه نمیزد فبما رحمه من الله لنت لهم ولوکنت فظا غلیظ القلب لانفضوا من حولک آل عمران/159
این بود؛ تفاوت مدعیان شیعه گری با صاحب مکتب .
